Pagnilayan natin ang ating buhay sa pamamagitan ng paggamit ng larawan ng tasang puno ng mainit at masarap na kape sa umaga. Pagmasdan natin ang ating mga tasa. Kadalasan yari ito sa iba’t ibang materyales tulad ng plastic o sa mga tinatawag na stonewares, yari ang tasa sa luwad.
Wika ni San Pablo, katulad natin ang mga tasang yari sa luwad. Bagaman marupok at hindi magtatagal, ang bawat tao ay piniling tirahan ng Diyos. At dahil nananahan ang Espiritu ng Diyos sa atin, ang bawat tao’y templo at instrumento ng kanyang mga biyaya. Hindi ba’t, mas masarap ang kare-kareng niluto sa kalang yari sa luad. Mas malasa ang kanin, lalu na ang tutong, kapag niluto sa apoy-kahoy at natural na paso? At kapag napagsasaluhan ang kare-kare at kanin, ito’y nakakabusog sa lahat.
Ito ang kape’t pandasal. Pinagninilayan natin ang “kape” sa ating buhay. Ang mga nakakapuno sa ating hungkag na puso. Pinaglalaanan natin ng panahon sa simula ng ating araw, ang Diyos na nagbibigay-buhay sa ating mahinang kalooban. Ginawa ang tasa para sa masarap at nagbibigay-sayang laman nito. Dahil dito, pagdasal natin na hindi mawala sa ating isipan ang mga nakakabusog sa ating mga puso.
As Kingfishers Catch Fire 